Taki koci tyfus, czy inaczej nosówka kotów, naukowo zwany jest panleukopenią, i jest chorobą wywoływaną przez bardzo oporny w środowisku parwowirus. Wirus ten może przetrwać w formie dobrej nawet przez rok. Aby go zniszczyć należy przez 3060 minut stosować podchloryn sodu, tj. taki nasz domowy Domestos. Koty zarażają się tym wirusem przez nos lub usta. Koci tyfus to przypadłość kotów schroniskowych, piwnicznych, bezdomnych, czyli takich, które nie były nigdy zaszczepione. Chorują zazwyczaj kocięta w wieku 46 tygodni, a szczyt zachorowań następuje między 6 tygodniem a 4 miesiącem życia, wtedy, gdy spada odporność bierna, tj. ta uzyskana od matki karmiącej mlekiem. Koty wtedy stają się bardziej podatne na wszelkie zarażenia. Wirus wnika wtedy do organizmu, zmierza do komórek takich szybko dzielących się, tj. głównie do komórek nabłonka jelitowego, do kosmków jelitowych, gdzie powoduje ich całkowite zniszczenie, a także do komórek szpiku kostnego oraz układu limfatycznego. Wtedy na początku pojawiają się objawy niespecyficzne, tj. gorączka, posmutnienie, wypadnięcie trzecich powiek, odwodnienie, po prostu widać, iż kot jest bardzo chory. Następnie dochodzą do tego wymioty, biegunka, brak apetytu, a także w badaniach krwi – bardzo duże obniżenie krwinek białych. Zdarza się, iż nieszczepione kocice zarażają się właśnie tym wirusem w czasie ciąży. Jeśli kotka zarazi się już w pierwszym trymestrze, to wtedy dochodzi do obumarcia płodu, do resorpcji. Jeśli natomiast zarazi się w drugim, czy trzecim trymestrze, to wtedy kocięta zazwyczaj rodzą się z hipoplazją móżdżku, tj. z niedorozwojem. Gdy zaczynają chodzić widać, iż nie są w stanie utrzymać równowagi. Dochodzi czasami również do uszkodzenia wzroku, gdyż wirus namnaża się także w siatkówce oka. Koty dorosłe przeważnie chorują bezobjawowo albo mają przemijającą biegunkę. Odporność już po przebyciu tej choroby jest do końca życia kota, tak samo jak po szczepieniu. Po trzykrotnym zaszczepieniu w 9., 12. i 14. lub 16. tygodniu życia kot będzie prawdopodobnie miał odporność do końca życia. Prawdopodobnie – ponieważ tutaj nigdy nie ma stuprocentowej pewności. Taką chorobę rozpoznaje się przede wszystkim podczas wywiadu. Jeżeli wiemy, iż kociak ze schroniska lub taki żyjący w piwnicy, jest nieszczepiony, a po pobraniu krwi widzimy bardzo mocno obniżoną liczbę białych krwinek, tj. leukopenię, możemy podejrzewać właśnie koci tyfus. Badaniem natomiast, które w stu procentach potwierdzi diagnozę jest badanie kału. Jeżeli chodzi o leczenie, to zajmujemy się właśnie przede wszystkim objawami, tj. biegunką i wymiotami. Podajemy wtedy leki przeciwwymiotne, regulujemy u niego równowagę kwasowozasadową oraz elektrolitową. Kota takiego leczymy i nawadniamy dożylnie, gdyż on nic nie je. Nawet jeżeli by coś zjadł, to praktycznie wszystko przez niego przelatuje, gdyż zniszczone są kosmki jelitowe. Podajemy mu więc płyny, wyrównujemy kwasicę w organizmie. Podajemy także aminokwasy, witaminy z grupy B, a także antybiotyki o szerokim spektrum działania, aby zapobiec wtórnym zakażeniom bakteryjnym.

lek. wet. Marta Ambroziak Dogru
Gabinet weterynaryjny Pupil Piastów

Więcej na www.portalzdrowiapsaikota.pl