ใจเป็นใหญ่ หลวงพ่อวิริยังค์ ท่านได้เทศถึงความสำคัญของใจ จิตก่อนตายมีสภาวะแบบไหน จิตออกจากร่าง ดังนั้นขณะที่เรายังมีชีวิต หากเราฝึกฝนจิตใจให้มีพลังจิตที่ตั้งมั่น ใจนี้ก็จะรู้เส้นทางไปด้วยสติ การฝึกจิตดีแล้วย่อมส่งผลทั้งชีวิตในชาตินี้ และชาติหน้า

ฟังให้จบเชื่อว่าเพื่อนๆ ทุกท่านจะได้ประโยชน์นำไปปรับใช้กับชีวิต ใจเรานี้แหละสร้างสิ่งต่างๆ ทั้งกรรมดีกรรมไม่ดี และหากเราจะหลุดพ้นจากทุกข์ก็ให้เราจากใจเรานี้

กระแสจิต จะเกิดขึ้นได้ เมื่อจิตเกิดกำลังสติตั้งมั่น สติตัวขับเคลื่อนให้ใจไปในทิศทางที่เรากำหนดได้

ขอหยิบยกคำสอนเรื่อง จิตเข้าภวังค์ก่อนตาย (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ) ท่านได้พูดไว้เช่นเดียวกับหลวงพ่อวิริยังค์ จิตก่อนตายจะเข้าสู่ภวังค์

"ใจเป็นผู้รับรู้อารมณ์ทั้งห้านั้น พอมันอารมณ์ใดกระทบเข้าไปที่ใจ ใจก็รู้อารมณ์นั้นขึ้นมา

เมื่อเวลาคนใกล้จะตายน่ะ ตามันก็ชำรุด หูมันก็ชำรุด จมูกก็ชำรุดไปหมดเลย ไม่สามารถจะสูดกลิ่นอะไรได้แล้ว ลิ้นมันก็ชำรุด ไม่รู้จักรสอาหารอะไรเลย วิญญาณทางตา เป็นต้น อันนี้ก็ดับไป ดับไป ดับไป ตลอดถึงวิญญาณทางกายบาดนิ กายนี้เมื่อมันชำรุดมากแล้ว วิญญาณก็ไปอาศัยอยู่ไม่ได้ ก็ต้องดับลง ดับลง มันก็มาเหลืออยู่แต่ “มโนวิญญาณ” ก็น้อยเข้า น้อยเข้า มันไม่สามารถจะรับรู้ภายนอกได้เลยบาดนิ วิญญาณมันดับลง ดับลงน่ะ นั่นล่ะให้สังเกตดู เป็นอย่างนั้น

เมื่อวิญญาณ คือ "มโนวิญญาณ" วิญญาณทางใจนี้มันดับลงแล้ว ความรู้สึกเกี่ยวกับ “ชีวิต” นี้มันก็ไม่มีแล้ว ท่านเรียกว่า “จิตเข้าภวังค์” จิตของคนธรรมดาสามัญนี่เมื่อเวลาจวนจะตายนี่มันจะเข้าภวังค์ คือ มันเคลิ้มหลับไป มันลืมตัวไปว่างั้นเถอะ ไม่รู้สึกตัวแล้วบาดนิ มันเคลิ้มไปเหมือนอย่างคนเคลิ้มหลับไปนี่ พอว่ารู้สึกตัวขึ้นอย่างนี้มันเป็นอย่างอื่นไปแล้วบาดนิ มันไม่ได้อยู่ในร่างอันนี้แล้ว มันเป็นหน้าที่ของ “กรรมใหม่” จะพึงนำไปแล้วบาดนิ จะพึงตกแต่งละ ตกแต่งรูปทิพย์ให้อยู่ให้อาศัยแล้วบาดนินะ

รูปทิพย์นี่มันเป็นฝ่ายบุญกุศล ถ้าเป็นรูปเปรต รูปสัตว์นรก รูปอสุรกายอย่างนี้มันก็เป็นฝ่ายอกุศล มันสุดแล้วแต่จิตใจยึดเอาอะไรเป็นอารมณ์มากกว่ากันในขณะเวลาจิตมันจะลงภวังค์นั่นน่ะ เมื่อมันยึดบาปไว้มากกว่าบุญอย่างนี้นะ บาปมันก็มีหน้าที่ตกแต่งเรือนร่างให้ดวงจิตนี้อาศัยใหม่ต่อไป"