Қазақ халқының барлық өнері мен мәдениеті той үстінде көрінген. Отыз күн ойын, қырық күн тойында ысырапқа жол бермеген. Ат шаптырып, көкпар тартып, палуан күрестіріп, жыр жырлап, айтыс тыңдап, ән шырқап, би билеп жастарды ізгілікке тәрбиелеп отырған. Ал тәрбиеге жұмсалған қаражат әрқашан сауапты іске жатады.
Алла Тағаланың пенделеріне деген сүйпеншілігі ерекше болғандықтан тек ізгілікті істерді жасауын жақсы көреді. Ал ысырапшылдық адамға зияны тиетін іс саналғандықтан оның шариғаттағы үкімі харам деп есептеледі. Қасиетті Құран Кәрімде:
وكُلُواْ وَاشْرَبُواْ وَلاَ تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لاَ يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ
«...Жеңдер, ішіңдер және ысырап етпеңдер, Алла ысырап етушілерді жақсы көрмейді»[4],— деп ескерткен.
Алла Тағала елдігімізге сын келтіретін артық әрекеттерден арылтып, тек ізгі істерді атқаруымызды нәсіп еткей. Әрбір шаңырақта тойлайтын қуаныштардың көп болуын бұйыртқай. Сол қуанышты сәттерімізді ұзағынан сүйіндіру үшін тәрбие көзіне айналдыруымызды жазғай.
Бүгінгі күнгі берекелі, берекесіз өткізіп жатқан тойларымыз ертеңгі ұрпаққа қалдыратын мәдениетіміздің көрінісі екенін ұмытпайық. Кесепаттың бір түрі — ысырапшылдыққа жол бермейік.